Ouders worden buitenspel gezet
04 december 2024
Steeds vaker ontvangen wij meldingen over het feit dat zorginstellingen de kantonrechter verzoeken ouders uit hun mentorschap/bewindvoering, dan wel curatele te laten zetten. De kantonrechter gaat meestal mee in het verzoek van de zorginstelling en daarmee staan de ouders buiten spel. Tot overmaat van ramp krijgen sommige ouders dan ook te maken met professionele mentoren of bewindvoerders, die nauwelijks tot geen contact met deze ouders willen hebben. Als het om bewindvoering gaat, zijn de gevolgen vaak veel minder ernstig dan wanneer het om het mentorschap of curatele gaat. Dan gaat het immers over de zorg van deze kinderen. Ouders die geen mentor of curator meer zijn hebben formeel juridisch immers niets meer in te brengen. Ouders uiten bv. hun zorgen of wensen m.b.t. de zorg voor hun kind, maar daar wordt niet naar geluisterd.
Sommige melders hebben hun kind al maanden niet meer gezien of gesproken ‘omdat de zorginstelling samen met de nieuwe mentor het niet bevorderlijk voor het welzijn van hun bewoner vinden’. Zo langzamerhand wordt de rol van de ouders steeds kleiner en verwatert het contact met hun kind. Sommige zorginstellingen gaan zo ver, dat ze de telefoon van de bewoner afnemen zodat die niet meer naar hun ouders kunnen bellen.
Wij vragen ons af wat de motieven van deze zorginstellingen zijn. Zijn de ouders soms te kritisch en daarmee ‘lastige ouders’, die zo snel mogelijk uit beeld moeten verdwijnen? Ook begrijpen wij de professionele mentoren niet goed. Waarom zou je de band tussen ouder en kind zo in de weg zitten? Situaties waarbij een kind emotioneel of fysiek gevaar zou lopen komen zelden voor en bij de meldingen is daar geen sprake van. Als ouders psychiatrische problemen zouden hebben, is dat nog geen reden om het contact tussen hen en hun kind te belemmeren. De melders zijn intens verdrietig en kunnen niets doen, omdat de regie hen nu eenmaal uit handen is genomen. We adviseren deze ouders altijd een gesprek met de professionele mentor aan te vragen en als dat op niets uitloopt, een melding te doen bij de kantonrechter. We hebben slechts één situatie waarbij dat een positieve uitkomst heeft opgeleverd.
Hoe kunnen we ervoor zorgen dat zorginstellingen de ouders als belangrijke partners blijven zien, ook al zijn ze geen mentor (of bewindvoerder) meer? Of liever nog: hoe is deze ontwikkeling te stoppen? De meeste ouders houden onvoorwaardelijk van hun kind en die liefde wil je toch geen enkele bewoner ontzeggen? De angst voor kritische ouders is ongegrond en de allerbeste weg blijft nog altijd om in gesprek te gaan met elkaar en niet tegenover elkaar te staan, maar naast elkaar in de zorg voor kwetsbare mensen.